بله، صحيح مي‌فرماييد. ناخودآگاه اتفاق افتاد آن لبخند و بايد براي ايشان توضيح دهم كه كارش نادرست بوده و خنده بنده نيز تأييدي بر رفتار ايشان نيست. ولي باور بفرماييد كه آن لحظه نمي‌توانستم جلوي اين لبخند را بگيرم، اين پسر آن‌چنان استادانه و آرام و بدون استرس و اصلاً بدون مكث و سكوت حرف را عوض كرد كه جاخوردم خودم! يعني اصلاً فاصله‌اي بين دو جمله‌اي كه بنده در اين نوشته با فاصله آوردم در كلام ايشان نبود. آرام هم صحبت مي‌فرمود و آهسته و با طمأنينه، حالتي كه وقتي مي‌خواهند چيزي را حالي كسي كنند! آن طور كه پدرشان معمولاً حالي‌شان مي‌كند مطالب را. تشكر از تذكر مفيدتان.