سلام. احتمال وقوع در معصيت و گناه هم همين است ديگر. شايد. وقتي دو نفر نتوانند هم را تحمّل كنند، انسان هستند، دعوا مي‌كنند، سرد مي‌شوند، رابطه‌شان از بين مي‌رود و اگر چه مرد مي‌تواند زن ديگر بگيرد و نياز خود را برطرف نمايد، زن كه نمي‌تواند. اين‌جا احتمال به گناه افتادن زياد مي‌شود. حتي اگر مقاومت كند، آيا اين فاصله از همسر، ممكن است سبب شود چشم‌چراني كند، يا بيماري‌هاي روحي و رواني و عصبي؟! به نظر مي‌رسد اين هم «شقاق» باشد. اما هميشه پيش از هر اقدامي خوب است و مناسب كه مشاوره حضوري صورت پذيرد. نبايد خجالت كشيد، شرم و حيا در اين موارد جز وزر و وبال چيزي نمي‌افزايد. صراحت بهتر است. اگر مرد و زن هر دو دارند پنهان‌كاري مي‌كنند و ناراحتي از هم را كتمان، خوب است يكي پيش‌قدم شود، دوستانه بگويد ماجرا را، شايد اين‌طور: عزيزم، ما اين چند سال كه ازدواج كرديم، من حس كردم از رفتار تو كه به من علاقه نداري، راستش را بيا به هم بگوييم، بدون دعوا، نجات در راستگويي‌ست. بعد كه حالات پنهاني آشكار شد، پيشنهاد كند: من وقت از مركز مشاوره خانواده گرفته‌ام، بيا خودمان دو نفري، پنهاني، دوستانه، به خاطر خودمان، برويم مشاوره. بروند و حرف‌هاي خود را بزنند و مشاور قطعاً راهنمايي مي‌كند. اين بهتر است احتمالاً از اين‌كه «تحمّل‌كردن‌»ها تبديل به «كينه» شود و يك روز به «انفجار» منجر گردد. شايد چند سال بعدتر. خداوند بر توفيقات شما بيافزايد و بر دوام و استمرار زندگي جوانان. درباره بخش دوم سؤال نيز مطالب اين صفحه را بخوانيد: http://farsi.khamenei.ir/newspart-index?sid=24&npt=7&aya=32 . در پناه خدا.