بسياري معتقدند «طلاق محضري» بدتر از «طلاق عاطفي»ست و بر همين اساس، مي‌گويند: «بسوزيم و بسازيم!» اما در واقعيت، وقتي زندگي‌شان را مي‌بيني، مي‌سوزند، ولي نمي‌سازند! هر روز دعوا، هر روز بددهني، فحاشي و بي‌ادبي، خيلي مؤدب باشند به هم كم‌محلّي مي‌كنند. جواب هم را نمي‌دهند. كودكي كه در اين محيط رشد مي‌كند آيا وضعيت بهتري خواهد داشت يا كودكي كه در فضاي طلاق محضري؟! تقريباً هر كسي كه تا به حال بنده ديده‌ام معتقد بوده زندگي كودك در فضاي طلاق عاطفي به مراتب بهتر از زندگي وي در طلاق محضري خواهد بود. اين‌كه پدر و مادر بالاي سرش باشند، حتي اگر با دعوا و زد و خورد يا بي‌مهري و بي‌عاطفگي، بهتر است از اين‌كه تنها با يكي از والدين زندگي كند، حتي اگر آن والد مهربان باشد و با اخلاق. بنده شخصاً با اين نظر موافق نيستم. اگر قصد ما از فرزندآوري، توليد يك نسل صالح و سالم است، گمان مي‌كنم در وضعيت طلاق محضري، به شرطي كه به تربيت كودك اهتمام شود، اتفاقات بهتري مي‌افتد، تا در وضعيت طلاق عاطفي كه كودك آسيب جدّي در تربيت خود مي‌بيند و قطعاً رشد سالم روحي نخواهد داشت، در خانواده‌اي كه پدر و مادر ارزشي براي يكديگر قائل نيستند و احترام هم را نگه نمي‌دارند. اين ديدگاه حقير است. شما نظرتان چيست؟