حرام‌خوري و بي‌نمازي كه يواشكي نمي‌شود. در و همسايه بالاخره ملتفت مي‌شوند، اقوام مي‌فهمند، امري نيست كه قابل پنهان كردن باشد. اگر زن اراده طلاق داشته باشد، اراده اين‌كه دين خود را به دنياي آن مرد نفروشد، راهي را اسلام باز گذاشته است و دست حاكم شرع سپرده. قانون حمايت از خانواده نيز آن راه را فراخ‌تر نموده است. زن مي‌تواند استشهاديه فراهم نمايد؛ نامه‌اي كه در آن مراتب فساد شوهر را ذكر نموده و بدهد همسايه‌جماعت و اقوام امضاء كنند. آن‌گاه به دادگاه خانواده رفته و دادخواهي نمايد. باقي امور معمولاً براي زنان به سادگي اتفاق مي‌افتد. اما هستند زناني كه چندان از زندگي خود ناراضي نيستند. حرام شوهر را مي‌خورند و خيلي هم بدشان نمي‌آيد. فقط ته دلشان ناراحت‌ند. اينان به دنبال توجيه گناه خود هستند. اين است كه مي‌گويند: «چه كاري از دست ما ساخته است؟!» اصلاً تقلا نمي‌كنند تا بفهمند چقدر كار از دست‌شان ساخته است. خداوند براي رهايي از گناه و معصيت و مشاركت در آن هميشه راه قرار مي‌دهد. امكان ندارد راهي براي رهايي از معصيت نباشد. زيرا اگر حتي به اكراه هم كسي را مجبور به فساد نمايند، آن اكراه خودش رافع حرمت گناه است. پس؛ اگر كسي مي‌داند مشاركت در گناه مي‌كند، به اين‌كه در حرام‌خواري به شوهرش ياري مي‌رساند، تكليف اسلامي اوست كه برخيزد و راه خلاصي بجويد.