اتفاقاً بنده هم مادري را مي‌شناسم كه فرزندان خود را بي‌هيچ نفقه و حتي گرفتن مهريه از شوهر، پنج سال نگهداري كرده است و خم به ابرو نياورده. وقتي هم پرسيده‌ام: چرا به دادگاه نرفته‌اي؟ مي‌گويد هرگز مايل نيست فرزندانش را با هيچ چيز ديگري معامله كند، حتي با نفقه واجبي كه بر گردن پدر است. آري. فرمايش شما كاملاً صحيح است. اين قصه كه در اين پرونده ذكر شده، به جنسيّت ارتباطي ندارد. مهر پدري هم خود وديعه‌اي الهي است كه بعضي مردان از آن بي‌بهره‌اند. اين‌جا اساس بي‌مهري زيرسؤال رفته است. زني از همسايگان ما حاضر بود هر سه فرزند را نگهداري كند و ماهي 250 هزار تومان بگيرد، چانه زدم و به 200 هزار تومان هم راضي شد. فقط به عنوان يك پرستار. چگونه مي‌شود كه يك نفر خود را مادر بداند، از شوهر هر ماه 220 هزار تومان دريافت كند، بعد هم بچه‌ها را رها كند كه: اگر فلان مقدار ندهي بچه‌ها را نگه نمي‌دارم و با اين اوصاف باز هم خودش را مادر بداند. (همين الآن كه در حال نوشتن اين متن هستم، سيداحمدم نارنگي پوست كنده، اين‌جا نشسته و دارد دانه‌دانه دهن من مي‌گذارد! چون من هر دو دستم روي صفحه كليد است، فداي مرامش :) پس اگر مادر، مادري خود را مشروط به پول كند، چه تفاوتي دارد با پرستار همسايه؟! مسأله اين است. دقت كنيد كه قضيه اصلاً مادر يا پدر نيست. من هم اگر محبتم را مخلوط به چنين امور مادي كنم، پدر نيستم. خود را مخاطب نوشته‌هاي من نپنداريد. شما طرف خوب قصه هستيد، نه بد آن. اين نوشته‌ها مادران را هدف نگرفته است، به نامادران و ناپدران پتك مي‌كوبد. ممنون از توجه و نظر ارزشمندتان.