... اجازه داده‌ام در ذهن‌‌شان همان‌قدر قوي كه تصور مي‌كنند بمانم و رفتار خود را اصلاح نمايم تا رفتارشان اصلاح شود. اگر بخواهند ته بشقاب‌شان را كه ماست باقي‌مانده ليس بزنند، اجازه مي‌دهم، ولي مي‌گويم: جلوي ديگران هرگز اين كار را نكنيد. اجازه مي‌دهم از داخل ظرف ماست با قاشق ماست بخورند يا از پارچ آب با دهن بخورند. به هيچ مناسكي كه دليل موجهي نداشته باشد مجبورشان نمي‌كنم. چيزي را كه نمي‌توانم دليل متقني برايش بياورم به آن‌ها نيز تحميل نمي‌كنم! همين! چرا مثلاً نبايد از پارچ آب خورد؟! ولي روابط اجتماعي را توضيح داده‌ام كه: اگر مي‌خواهيد در جامعه طرد نشويد، نبايد جلوي ديگران از پارچ آب بخوريد، زيرا بعضي مردم از اين كار بدشان مي‌آيد و ما بايد به باورهاي ديگران احترام بگذاريم، در همين حد. به همين دليل اصلاً گرفتار چالش با بچه‌ها نيستم. احساس مي‌كنم مادرهاي ما بخش زيادي از عمرشان را به خاطر «حرف مردم» تباه كردند؛ فلاني چه خواهد گفت، فلان كسك چه! به درك! آن‌كه ايمان ندارد بگذار هر چه مي‌خواهد بگويد! كسي كه به خانه‌ات بيايد و بعد برود به ديگران بگويد: فلان قسمت از سفره غذاي‌شان پاره بود! اين حداقل ايمان هم ندارد، پس چرا بايد نگران نگاه و نظر و ديدگاه وي باشم؟! براي خوشايند يك «فاسق» خود را به زحمت بياندازم؟! بچه‌هايم را آسيب روحي بزنم كه چرا سفره پاره است؟! سيده مريم عزيزم زحمت كشيد و دو جاي سفره غذا را با قيچي بريد! بعد فهميدم. تذكر دادم كه كارت درست نبوده. ولي نه داد زدم، نه كتك، نه دعوا. سيداحمد پيش‌بخاري يا همين چيز سفيد پلاستيكي روي اوپن را نشت و با زحمت زياد با ناخن‌گير تكه‌تكه كرد بعضي جاهايش را و قشنگ يك رديف از آن را كند، يك رديف از اين دالبرهاي آويزانش را. و البته من مشغول مطالعه بودم و متوجه نشدم. وقتي فهميدم گفتم: كار اشتباهي كردي و خانه‌مان را زشت كردي. ولي خون خودم را كثيف كردم؟! نه! چه ارزشي دارد آن تكه پلاستيك كه كنجكاوي فرزندم را سركوب نمايم؟! كلي مهارت به خرج داده تا دالبرها را از روي خط خودش، آن‌هم با ناخن‌گير ببرد! :) ديروز نوار كنار مبل را با دست كند. گفتم: كار بدي كردي. خودم نشستم و با چسب رازي چسباندم و ديد كه چقدر به زحمت افتادم. عذرخواهي كرد...