چشم. راهنمايي مي‌كنم. از يافته‌هاي تجربي‌ام براي شما مي‌گويم. مثلاً امروز نهار قيمه داريم. چگونه؟! ديروز عصر لپه را گذاشتم جدا پخته شد، گوشت هم در قابلمه كوچك ديگري جدا. غذا را آنقدر كم مي‌پزم كه خوراك يك وعده بيشتر نباشد، براي هر چهار نفرمان. پس صبح‌ها وقت دارم. يك ساعت مانده به ظهر هر دو را در قابلمه بزرگ‌تري گذاشته كمي رب و مواد ديگر، اين شد نهار. پس غذاي تازه داشتن اين‌قدرها كه زن‌ها تصور مي‌نمايند سخت و وقت‌گير نيست. بچه‌ها را سعي مي‌كنم هر روز يا حداقل دو روز يك بار ببرم پارك. يك تبلت خيلي كوچك 7 اينچي خريده‌ام فقط براي مطالعه. اين‌قدر ارزان شده كه با 200 تومان مي‌شود خريد. از يك گوشي موبايل اسمارت هم ارزان‌تر. نه به اينترنت متصل است و نه سيم‌كارت دارد و نه هيچ چيز ديگر. روي آن صدها PDF كتاب ريخته‌ام، براي چه؟! فقط براي پارك. بچه‌ها يك‌ساعت در پارك بازي مي‌كنند و من روي تبلت مطالعه مي‌كنم. كتاب‌هايي را در اين چند وقت خوانده‌ام كه سال‌ها دنبال فرصت براي مطالعه‌شان بوده‌ام. نرم‌افزار كتابخانه شيعه‌اي كه دفتر آيةالله ميلاني ره درست كرده‌اند را نصب كنيد،‌ تمام كتب فقه و اصول و كلام و ... را دارد. اين مي‌شود روزي يك ساعت مطالعه قطعي و هميشگي. صبح‌ها قبل از بيدار شدن آن‌ها كار مي‌كنم، اگر نياز به نوشتن مطلبي باشد يا انجام فعاليت‌هاي درآمدزاي خانگي، به عبارتي دوركاري. بچه‌ها كه در خانه مشغول بازي هستند، يا شبكه پويا نگاه مي‌كنند، من نيز لپ‌تاپم باز است و به پاره‌اي دروس مي‌رسم. امروزه همه چيز الكترونيكي شده است. تمام كتاب‌هايم را رد كرده‌ام. به جاي آن ده‌ها نرم‌افزار كامپيوتر نور را خريداري كرده و نصب كرده و هزاران كتاب حديثي و فقهي و اصولي در اختيار دارم. از همه مهم‌تر آرامش است. انسان اگر اطمينان به امنيتي كه خداوند ايجاد مي‌كند داشته باشد، نگران نباشد و استرسي در كار نباشد، هميشه تمركز براي كار و مطالعه هست. مشكل جايي است كه ما نخواهيم با واقعيات مواجه شويم و هراس داريم ديگران درباره ما چه فكر مي‌كنند. آن‌وقت است كه به زحمت مي‌افتيم. مثلاً برادرم به خانه ما آمد، نهارمان را خورده بوديم...