براي كسي كه براي فتح بلندترين قله جهان بند كفشش را محكم نبسته است، خيانت است اگر از سختي راه نگويي و به واهي‌ترين تعارفات اميدوارش سازي. اين‌كه اميدي به پسران و دختران نيست، از باب تحوّلات فرهنگي سال‌هاي اخير، بنده نيز با شما موافقم. اما در خصوص اين‌كه همه اين دشواري‌هاي پيش‌رو را بايد پنهان كرد و در چاه مخفي، كه ندانند و نشنوند و چشم‌بسته قدم در مسير فتح قله زندگي گذارند، اين را نمي‌پسندم. اين‌كه به انسان‌هاي اين زمانه جرأت دهيم، تا حرف دل خود را بگويند، به گمان من، اين بزرگ‌ترين لطف دوران ماست. دوراني كه پسران و دختران جامعه‌مان از پرده‌پوشي و تعارفات ايراني باقي‌مانده از اعصار پيشين در رنجند. رك بودن و صراحت، ويژگي نسل ماست. نسلي كه در توفان صداقت ايماني پس از انقلاب گداخته شده و آبديده گشته است. من خوشحالم. خوشحالم كه اكنون اگر كسي به خاطر خدا بخواهد «ازدواج» كند، از روز نخست مي‌داند براي چه دشواري‌هايي بايد آماده و مهيّا باشد و تلاشم بر اين‌كه سه خردسال خود را نيز چنين بپرورم. در جامعه‌اي كه اكثر آدم‌هاي آن مثلاً خلق الف را دارند، ساده‌لوحي‌ست كه با «اميد» به نداشتن آن با كسي مرتبط شد. بايد كه قطعاً براي نبودن آن خلق، در آن فرد خاص تحقيق كرد. جايي از بزرگي شنيدم روايتي مي‌خواند كه حُسن ظن مربوط به جايي‌ست كه اكثر بر طريق عدالتند و اگر اكثر بر طريق ديگري گام برداشتند، در روابط بايد جانب احتياط را داشت. نهايت عرضم اين است؛ اگر بي‌پردگي حقير خطاست، آيا اين‌كه جوانان‌مان بي‌اطلاع از كمين‌گاه‌هاي زندگي، تن به ازدواج مي‌دهند، دليل بالا رفتن آمار ناكامي‌ها نيست؟...