صحيح هم اگر نگاه كنيم يك روحاني متخصص در امور دين و فقاهت است و جايگاه رياست دولت در شأن او نيست. حضرت امام راحل (ره) هم شايد به همين دليل بود كه به شدت مخالف رياست جمهوري براي روحانيون بودند. تا اصراري از سوي جامعه روحانيت مبارز صورت گرفت و ياران امام اصرار كردند و ايشان پذيرفتند. تاريخ انقلاب اين‌طور ثبت شده است.

فرهنگ خانواده‌ها متفاوت است. معمولاً در ميان زوج‌هاي جوان امروزي، فرزند خيلي عزيز است. طبيعتاً اولين فرزند خيلي مورد توجه است. زيرا معلوم نيست بعدتر بچه ديگري هم در كار باشد يا خير. پس در حقيقت يكي‌يك‌دانه است و همه چيز براي او. پس هزينه مي‌كنند و به او مي‌رسند. اما خب وقتي فرزندان ديگر به دنيا بيايند، اين مطلب تغيير مي‌كند. شايد برخي هنوز فرزند اول را ترجيح دهند و بعضي فرزندان ديگر را. اما عرض بنده مربوط به همان دوران تولد است كه فرزند اول يكي‌يك‌دانه است. اما فرزندان بعدي همه‌شان وقتي مي‌آيند تكراري شده است، تمام برنامه‌هاي فرزندپروري. پس كمتر حواس پدر و مادر را به خود متوجه مي‌سازد. جذابيت‌هاي نگهداري از نوزاد يعني كاهش مي‌يابد. ممنون.

سلام. ممنونم.

براي كسي كه براي فتح بلندترين قله جهان بند كفشش را محكم نبسته است، خيانت است اگر از سختي راه نگويي و به واهي‌ترين تعارفات اميدوارش سازي. اين‌كه اميدي به پسران و دختران نيست، از باب تحوّلات فرهنگي سال‌هاي اخير، بنده نيز با شما موافقم. اما در خصوص اين‌كه همه اين دشواري‌هاي پيش‌رو را بايد پنهان كرد و در چاه مخفي، كه ندانند و نشنوند و چشم‌بسته قدم در مسير فتح قله زندگي گذارند، اين را نمي‌پسندم. اين‌كه به انسان‌هاي اين زمانه جرأت دهيم، تا حرف دل خود را بگويند، به گمان من، اين بزرگ‌ترين لطف دوران ماست. دوراني كه پسران و دختران جامعه‌مان از پرده‌پوشي و تعارفات ايراني باقي‌مانده از اعصار پيشين در رنجند. رك بودن و صراحت، ويژگي نسل ماست. نسلي كه در توفان صداقت ايماني پس از انقلاب گداخته شده و آبديده گشته است. من خوشحالم. خوشحالم كه اكنون اگر كسي به خاطر خدا بخواهد «ازدواج» كند، از روز نخست مي‌داند براي چه دشواري‌هايي بايد آماده و مهيّا باشد و تلاشم بر اين‌كه سه خردسال خود را نيز چنين بپرورم. در جامعه‌اي كه اكثر آدم‌هاي آن مثلاً خلق الف را دارند، ساده‌لوحي‌ست كه با «اميد» به نداشتن آن با كسي مرتبط شد. بايد كه قطعاً براي نبودن آن خلق، در آن فرد خاص تحقيق كرد. جايي از بزرگي شنيدم روايتي مي‌خواند كه حُسن ظن مربوط به جايي‌ست كه اكثر بر طريق عدالتند و اگر اكثر بر طريق ديگري گام برداشتند، در روابط بايد جانب احتياط را داشت. نهايت عرضم اين است؛ اگر بي‌پردگي حقير خطاست، آيا اين‌كه جوانان‌مان بي‌اطلاع از كمين‌گاه‌هاي زندگي، تن به ازدواج مي‌دهند، دليل بالا رفتن آمار ناكامي‌ها نيست؟...

سلام و تشكر. ترديدي در آن‌چه فرموديد نمي‌توان كرد. در اين چهار سال اگر انگشتان دستم را بگشايم و تعداد زن‌ها و دخترهايي كه براي ازدواج پيشنهاد شده‌اند برشمارم، شايد انگشت كم آورم. بارها توفيق صحبت‌هاي اوليه نيز فراهم شده و به تبادل ديدگاه انجاميده. چه بسا مواردي عقد موقت جاري، بلكه در پناه محرميت و فضاي گفتگوي محرمانه شناخت بيشتري به دست آيد. اما چه حاصل كه مطلوب يافت نشده و هر چه ديدم از بابت اخلاق نپسنديدم. از اقشار مختلف؛ بالاي علمي تا پايين‌ترين سطوح، خانواده اهل علم تا معمولي، مذهبي شديد تا متوسط، چه و چه. جمع‌بندي نهايي: اگر چه استقراء تامّ صورت نپذيرفته، لكن وقتي مشت نمونه خروار حساب كنم، اميدي به زنان و دختران اين روزگار براي همسري ندارم. تفألي زدم و حتي با يك خانم اهل استراليا كه واسطه‌اي معرفي كرد تلفني صحبت كردم، شيعه شده و قصد آمدن به ايران داشت. يكي دو هفته‌اي تماس و گفتگو، آخر كار سر حقوق 200 دلاري بنده به تفاهم نرسيديم! براي ايشان جاي تعجب كه چطور مي‌شود با 200 دلار سه بچه را اداره كرد!؟ بگذاريم و بگذريم كه اين درد عصر ماست. تهاجم فرهنگي بيش از آن‌كه مردان را تحت تأثير قرار دهد زنان را برده، شسته و روفته و تقوا و ورع باقي نگذاشته. مذهبي‌ترين زنان را مي‌بيني به مال دنيا چون گرگي به گله زده و مستي لايعقل بي‌پروا حمله‌ور، دروغ نُقل كلام‌شان، در غيبت و تهمت و بي‌اخلاقي هيچ پروايي ندارند و در ضرورت افشاي اسرار شوهر ترديد نمي‌كنند، پرتوقع و افزون‌‌طلب! مادري از خاطر رفته و به تاريخ سپرده شده، در موزه‌‌ها نشان بايد جُست. هوس آموزش رانندگي و خيابان‌‌سواري و بازارگردي و ميهماني‌بازي‌هاي زنانه و دانشگاه رفتن و اشتغال واله‌شان ساخته و شيدا، همه آنان‌كه مدعي مادربودنند! ما زنان را اين‌گونه يافتيم كه در اين زمانه به هيچ صراطي مستقيم نمي‌شوند و هيچ سلاحي آنان را كارآمد نيافتد كه قانون خلاف اسلام حمايت از خانواده مصوّب 1353 قدرت مرد را در مديريت از ميان برده. در اين زمانه كه حفظ ايمان مانند آتش كف دست است، طيّ اين مرحله به تنهايي آسوده‌تر، تا آن‌كه خود امتحاني فوق امتحان شود. «لتسكنوا» وقتي نيست، ازدواج چرا؟! عطا را به لقا بخشيدم و عيال‌واري به سه فرزند بس نمودم. آردم بيخته، الكم آويخته، باقي را توكل بر خدا كه لايكلف الله نفساً الا وسعها.