در اين نوشته، فقط به يك تكنيك اصلي توجه داده‌ام؛ استفاده از روش‌هاي برنامه‌نويسي در تربيت فرزند. اما وقتي اين تكنيك‌ها را به كار بگيري، دستاوردهاي نهايي را به دست مي‌آوري. دقيقاً همان‌چيزي كه دنبال آن هستي. چندتايش رو كه من رسيدم عرض مي‌كنم: 1. وقتي با صداقت با فرزند روبه‌رو مي‌شوم و اطلاعات كافي بهش مي‌دم، مي‌بينم كه پذيرش بهتري داره. هيچوقت دروغ نگفتم به بچه‌هام. وقتي خواستم از خونه برم بيرون، از همه‌شون خداحافظي كردم. برخلاف بعضي كه وقتي بچه‌ها حواسشون نيست در مي‌رن. اوايل سخت بود، ولي اثرش «اعتماد» بود. يعني امروز بچه‌ها حرفم را باور دارند. 2. الگوريتم ديگري كه كشف كردم احساس شخصيت آنان در برابر ديگران بود. جلوي ديگران مي‌خواهند آبرويشان حفظ شود. هيچوقت جلوي ديگران دعوايشان نمي‌كنم. صدايشان مي‌كنم و مي‌گويم: اگر حرفم را گوش نكني الآن جلوي ديگران دعوايت مي‌كنم تا آبرويت برود. فوري خودش را جمع مي‌كند. تربيت در خلوت و پنهان ديدم كه اثر بيشتري دارد. و بسياري موارد ديگر كه در كامنت‌پاسخ جا برايش نيست. نمي‌خواهم اصرار كنم كه من درست مي‌گويم فقط، ولي اين دو تا از الگوريتم‌هايي است كه دريافته‌ام و از آن‌ها استفاده مي‌كنم.