نماز نمي خواند به درک
تمکين نمي کرد به درک
خودش را براي همه آرايش مي کرد جز مني که شوهرش بودم به درک
با پسرهاي دانشگاه لاس مي زد به درک
قرآن را با بي شرمي پرتاب مي گرد به درک
از طلبگي متنفر بود به درک
عادت داشت خودش را با ديدن فيلم هاي سوپر ارضا کند به درک
اين که اسرار شوهرش را براي همه با آب و تاب تعريف مي کرد به درک
حريم خصوصي نداشتن من به درک
حاکم کردن مادر رواني و پدر احمقش به زندگي مان به درک
همه اينها به درک
اما يک درد بالاخره يک روز من را خواهد کشت
اينکه من چرا انقدر ساده بودم که چندين سال از عمرم را تلف او کردم؟
تو نمي داني سيد خدا؟
چرا ما طلبه ها انقدر ساده ايم . . .