ظاهراً ما حداقل شصت هزار خيريه در کشور داريم که نقش آنها مثل تمام خيريه ها در تمام دنيا، پولشويي مالياتي است. يعني به جاي پرداخت ماليات ، خيريه تاسيس مي کنند و مديران خيريه ها خود مديران شرکتهاي تجاري هستند و اين طوري مبلغ ماليات به جاي پرداخت شده به دولت ، جيب به جيب صورت گرفته و به خيريه خودشان واريز مي شود و ماليات پولشويي مي شود کار مرسومي در تمام دنيا است و در ايران هم هدف از تاسيس دهها هزار خيريه در ايران هم جز اين نيست. موارد ديگري هم هست سالانه نمايشگاه هاي هنري برگزار مي شود و براي يک تابلوي نقاشي چندين ميليارد تومان قيمت گذاري شده و به فروش مي رود. تعداد زيادي فيلم و سريال توسط بخش خصوصي ساخته مي شود و جالب اينجاست که تعداد زيادي از اين فيلم هاي سينمايي به دليل مسائل سياسي يا ديني توقيف مي شوند ولي تهيه کننده و کارگردان بدون نگراني فيلم سينمايي ديگري مي سازند و آن هم توقيف مي شود يعني هيچ نگراني از برباد رفتن ميلياردها تومان بودجه فيلم سينمايي خود ندارند و براحتي مطالبي در فيلم سينمايي مي گنجانند تا فيلم توقيف شود زيرا هدف اصلي همان پولشويي مالياتي سرمايه گذاري فيلم است. به نظرم هدف از تاسيس بسياري از فروشگاههاي زنجيره اي هم همين است زيرا عليرغم ساختمان بزرگ بسياري از اين فروشگاههاي زنجيره اي مشتري زيادي در فروشگاه ديده نمي شود و به نظر نمي رسد دخل و خرج مخارج فروشگاه و دستمزد کارکنان را تامين کند در يک خيابان هفت هشت فروشگاه مثل جانبو افق گندم اتکا ... وجود دارد و همه بدون مشتري سالهاست در حال فعاليت هستند.