سلام. اتفاقاً فرزندانم همين را پرسيدند. هميشه در طول اين سال‌ها وقتي چيزي مي‌خواستند كه به همه ربط داشت، پاسخم اين بود: اگر هر سه تايي موافق باشيد. سيدمرتضي يك هفته پيش گفت: چرا ما نمي‌ريم پياده‌روي اربعين؟ گفتم: اولاً بايد بقيه هم موافق باشند، ثانياً پياده‌روي زياد دارد و من اهل اين همه راه رفتن نيستم. رفت با مريم صحبت كرد. دخترم چند روز پيش همين را گفت. گفتم: اولاً ببين سيداحمد هم موافق هست، ثانياً سيدمرتضي بي‌خود داره مي‌گه، تو كه مي‌شناسيش، دو قدم راه بره خسته مي‌شه. چند بار خواستيم بريم سفر، يك ساعت نشده توي ماشين خسته شد و گفت برگرديم خانه! اول مطمئن شو كه واقعاً اين همه را رو پياده مياد يا نه! البته اين وسط سيداحمد گفت: من دارم دوره فعال بسيج رو مي‌گذرونم و بايد هفته بعد برم ميدون تير و نمي‌تونم بيام. من هم گفتم: ما چهار نفر هستيم، يا همه با هم مي‌ريم و يا هيچكدام. مگر اين‌كه رفقايي داشته باشيد كه كاروان دارند و بخواهيد با آن‌ها برويد. مخالفت نمي‌كنم و كارهاي گذرنامه‌تان را انجام مي‌دهم. ولي هيچكدام چنين رفقايي كه با كاروان قصد رفتن داشته باشند را نداشتند. فرمايش شما صحيح است. اين‌كه «بهره انسان از عملش به اندازه بينشي است كه دارد». اين جمله عيناً از آقاي علي صفائي (عين صاد) است. به مريم كه خيلي ناراحت شده بود گفتم:‌ ناراحت نشو، من خودم بيست و خورده‌اي سالم بود رفتم اولين بار كربلا. تو فقط 16 سال داري و وقت بسيار. صبر كن، سر فرصت، بزرگ‌تر كه شدي شايد با هم و شايد هم تنها رفتي. فارغ از تمام اين حرف‌ها، خودم هم شخصاً تصوّر نمي‌كنم تاب و توان پياده‌روي طولاني را داشته باشم! به دوستاني كه مي‌روند سپرده‌ام براي من هم دعا كنند. د: