يکي از نکات مثبتي که در زندگي‌ام دارم، اين‌که به هيچ وجه گوشي تلفن همراهم را به اينترنت متصل نمي‌کنم. خيلي‌ها در اين سال‌ها اعتراض کرده‌اند که چرا گوشي هوشمند داري ولي اينترنت روي آن نداري؟ پاسخ دادم: گوشي هوشمند را به خاطر استفاده راحت از مخاطبين و ذخيره و بازيابي شماره‌هاي تماس خريده‌ام، ولي اينترنت اگر روي گوشي باشد، مرا رها نمي‌کند و وقت و ذهنم را درگير مي‌سازد. من دوست دارم وقتي خودم تمايل دارم سراغ اينترنت بروم، نه اين‌که در خيابان، بيابان، جنگل، کوه، دره، دريا، حتي موقع رانندگي، گوشي صدا بدهد و اينترنت مرا خبر کند که بيا و پيام‌رسان مرا چک کن! اينترنت وقتي همراه آدم باشد، اختيار را از انسان مي‌گيرد. وقتي رسانه‌ها وقت انسان را ندزدند، وقت آن‌قدر کــِـــــش مي‌آيد که گاهي نمي‌داني با آن چه کني!؟ :) بعد از نوشتن آن مقاله يک کتاب 100 صفحه‌اي براي حج و زيارت نوشته‌ام، بعد از بازگشت از سفر کربلا هم، در طيّ سه هفته، 22 جلسه درس خارج يکي از مراجع را به سفارش مؤسسه ايشان ويرايش و مستندسازي کردم و پس از صفحه‌بندي در قالب 300 صفحه آماده ارائه کرده‌ام. همه اين‌ها به لطف خداست که قدرت مي‌دهد تا خودمان را از دزدان وقت حفظ کنيم. بله، اگر مي‌گفت مقاله بنويس به نام خودم چاپ کنم يا ارائه کنم، قبول مي‌کردم. گو اين‌که پارسال پيش آمد، يکي از همکاران خيلي سابق تماس گرفت که بايد براي نشريه‌اي مقاله‌اي مي‌نوشتم، يک پاراگراف نوشته‌ام ولي خشک شده‌ام و هر چه تلاش مي‌کنم نوشتنم نمي‌آيد. گفت دو سه روز هم بيشتر وقت ندارد. دو سه صفحه بيشتر نمي‌خواست باشد. متن را ارسال کرد و همان شب برايش نوشتم و فردا صبح ارسال کردم، رفاقتاً. ولي بنده خدا 500 هت زد به حسابم بابت آن، از روي لطفش. من البته درگير کارهاي خانه هم هستم، مثلاً امروز 5 صبح لپه را گذاشتم بپزد، چاي دم کردم، سفره را پهن، بچه‌ها صبحانه خوردند، رفتم پليس+10 براي معافيت دائم سه فرزندي اقدام کنم که بسته بود و برگشتم تا دوباره ديرتر بروم. ولي در کنار کارهاي خانه، مشغول نوشتن هم مي‌شوم. إن‌شاءالله خداوند اين توان را از ما نگيرد و توفيق خدمت به همه‌مان عطا فرمايد. از لطفي که به وبلاگ حقير داريد سپاسگزارم. در پناه خدا.