سلام. كوچك كه بودند، خيلي كوچك، برنامه‌ريزي كردم كه بعد از 8 شب هيچ چراغي روشن نباشد. اين بود كه مي‌خوابيدند. صبح هم ساعت 7 بيدارشان مي‌كردم براي صبحانه، وقتي كه هنوز مدرسه هم نمي‌رفتند. وقتي مدرسه‌اي شدند 6 صبح بيدارشان مي‌كردم تا يكساعت قبل از رفتن مدرسه بيدار باشند و سر حال. همين باعث مي‌شد كه از 7 شب خسته و متمايل به خواب بودند. گاهي سريال‌ها و فيلم‌هايي را تبليغ مي‌كرد براي 11 شب، يا 10، مي‌گفتم نگران نباشيد، شما بخوابيد، من فردا از تلوبيون دانلود مي‌كنم و با هم مي‌بينيم. يا تكرارش را روز بعد. خيلي از سريال‌هاي تلويزيوني را در طول اين سال‌ها روز بعد ديديدم، هنگام تكرار. اين شده عادت. چند سال است كه ديگر كاري به زمان خوابشان ندارم. صبحانه را هم تقريباً يكسال يا شايد كمتر رها كرده‌ام، شده بر عهده خودشان. ساعت 6 و گاهي 5 بيدار مي‌شوند و كتري مي‌گذارند، هر كدام كه زودتر بيدار شود مي‌رود يك نان مي‌خرد، سفره را پهن، صبحانه خورده، ساعت 7 ديگر جمع شده است. قرارمان اين شده كه من هيچ دخالتي در صبحانه نداشته باشم! :) خواب و بيداري عادت است. اگر خوب تنظيم شود، ذهن را قوي و روح را آرام مي‌كند. بين سه تاشان، در طيّ سال‌هاي اخير سيدمرتضي معمولاً پيش از ديگران رختخواب خود را پهن مي‌كرد و مسواكش را مي‌زد. فوري هم صدايش درمي‌آيد كه چراغ‌ها را خاموش كنيد! حتي روزهاي جمعه يا تابستان كه مدرسه ندارند، گاهي ممكن است بيدار نشده باشند، خودم تلويزيون و چراغ‌ها را روشن مي‌كنم تا سروصدا شود و بيدار شوند. گفتم اگر دير بيدار شويد روحيه‌تان خراب مي‌شود. انسان سحرخيز باروحيه و شادتر است. ممنون