خارج از عُرف بود، در مدرسه فرزندان من، در كلاس‌شان. نه فقط معدل، انضباط و رفتارشان. طوري كه مدير و معاون مي‌شناختند و به احترام هم. اما غرض بنده، هدفم، اين نبود كه از آن‌ها بخواهم در «منطقه امن» بمانند. توجه دادم كه اگر بخواهيد «بدرخشيد» آماده مشكلات آن باشيد. اگر «خوب» به نظر بياييد، بايد «عالي» باشيد. وقتي از حسادت بعضي همكلاسي‌ها ناله كردند، نشانشان دادم كه اين «عوارض» درخشان بودن است، ديده شدن. يا «عادي» باشيد، يا اگر «رفعتي» پيدا كرديد، همچون «عليّين» رفتار كنيد. حسادت‌ها را تحمّل كنيد و ببخشيد و كوتاه بيايد. غُر نزنيد و صبور باشيد. اشاره‌ام به اين بود كه وقتي از رفتار بد معلّمي كه نظم شما آزارش داده شكايت مي‌كنيد، هنوز آن‌قدر بزرگ نيستيد كه «نشان» مي‌دهيد. اما در كل، انسان‌هايي كه در جامعه «ديده» مي‌شوند و مي‌درخشند، بايد «تقوا» و پرهيزكاري لازم براي اين مقام را داشته باشند. اگر نباشد بد مي‌شود. امثال سردار سليماني چنين بودند. ولي ديديم افرادي را كه نبودند و «ديده» شدند و آبروي خود و نظام اسلامي را بردند. حتي در حدّ رئيس جمهور. بچه‌ها معمولاً وقتي اين‌طور جدّي حرف مي‌زنم چيزي نمي‌گويند و فقط گوش مي‌كنند. شايد خيلي متوجه عرايض بنده نشوند، ولي ته ِ ذهنشان مي‌ماند و در آينده متبلور مي‌شود، إن‌شاءالله. تشكر.