با نظر شما مخالفتي ندارم

به نظرم اگر دو گروه با ضريب هوشي يکسان را در نظر بگيريم که کدام گروه در پيشرفت علمي حوزوي موفق هستند؟ يک گروه کساني هستند که هيچ گاه دنبال مباحثه و مطالعه و تدريس دروس حوزوي اضافه تر از مقدار لازم آن نرفتند حتي کلاس ها را هم فقط اگر مجبور بودند حضوري رفتند و بقيه را نوار گوش دادند و متمرکز شدند تا با اخذ مدارک حوزوي از طريق حوزه و نوشتن چند مقاله در دانشگاه هيأت علمي شوند يا در پژوهشگاه هاي وزارت علوم استخدام شوند يا قاضي شوند و سپس با توجه به اينکه از نظر حقوق ماهيانه کاملاً خيال شان راحت شد اکنون با خيال آرام مطالعه کرده و براي تدريس دروس حوزوي مثل رسائل و مکاسب اقدام مي کنند يعني به خوبي عقب ماندگي علمي حوزوي خودشان را جبران مي کنند و پژوهشگاه هاي قضايي و وزارت علوم هم قرار دادهاي کلان پژوهشي با آنها منعقد مي کنند. و پيشرفت علمي حوزوي خوبي دارند و کتابها و مقالات علمي حوزوي خوبي هم منتشر مي کنند.

ولي آن دسته از کساني که از نظر هوش و استعداد معادل همين افراد بودند و تمام تلاش شان را روي مباحثه و تدريس و تحقيق در حوزه گذاشته بودند الآن حداقل شش ماه از سال را براي تأمين معاش روزانه بايد به تبليغ روند (محرم ، صفر، رمضان، سه ماه تابستان، فاطميه، اعتکاف، تبليغ هاي ايام انتخابات يا دهه فجر...) و عملاً وقت و فرصتي براي مطالعه جهت اينکه يک استاد موفق کفايه الاصول يا درس خارج شوند را نخواهند داشت. يعني پيشرفت علمي حوزوي خوبي هم نسبت به گروه اول ندارند. سطح رفاه زندگي شان هم نسبت به گروه اول خيلي کمتر است.

به نظرم بهتر است به طلاب پايه اول که تازه به حوزه وارد مي شوند گفته شود از همان روز اول بايد دنبال يافتن مهارت ديگري مثل برنامه نويسي باشند. والا در پيشرفت علمي حوزوي هم از ديگران عقب تر خواهند بود