ما قبلاً زياد بيرون مي‌رفتيم؛ اوايل فقط بوستان علوي، صبح‌هاي جمعه، بعدتر بوستان غدير هم. كوچك‌تر كه بودند تقريباً هر جمعه صبح، صبحانه را در بوستان مي‌خورديم و خيلي سبك. خلوت هم بود و تقريباً هيچ‌كس. مردم شب مي‌روند بيشتر. بچه‌ها بازي مي‌كردند يكي دو ساعت و بعد هم خانه. امسال از وقتي كرونا رواج يافت هيچ‌جا نرفتيم. بوستان‌ها را كه بستند و مدام در خانه. اين ايده ناگهان به ذهن رسيد و زيرانداز هميشگي‌مان را پشت بام پهن كرديم. همه وسايل و خوراكي‌ها را درست مثل قديم در سبد گذاشتيم و انگار كه داريم بيرون مي‌رويم، برديم پشت بام. آفتاب خوبي هم بود و در اين سرماي زمستان گرمي بخشيد. ممنونم كه هنوز هستيد. در پناه خدا.