به قول طلبه‌ها گاهي به «من قال» توجه مي‌شود و گاهي به «ماقال» و هميشه در همه گفتگوها و مباحثات طلبگي گفته مي‌شود كه دومي راه درست و قويم است. انسان دانا وقتي مطلبي را مي‌خواند، فارغ از اين‌كه گوينده يا نويسنده آن كيست و چه غرض يا اغراض سياسي يا اقتصادي يا اجتماعي دارد، خود بنفسه بايد مطلب را ارزيابي كند و تحليل نمايد و درست و نادرست را بيابد. چه بسا كلام درستي از سوي فرد نادرستي طرح شود كه نيّات بد هم دارد، اما متن حرفش صحيح است و مفيد. برعكس هم ممكن است، انسان بزرگ و خوبي‌ست، ولي اين بار آن‌چه گفته نادرست است و غير قابل استفاده. اجازه دهيد كه اين عذر شما را نپذيرم و بدتر از تقصيرش پندارم. چه كه وقتي مطلبي اقتصادي طرح مي‌شود با آن‌همه استدلال و مدرك كه در متن است، چه نيازي كه بدانيم غرض گوينده چيست؛ اصلاً يك بازيگر اقتصادي كه دنبال منافع شخصي، اصلاً خود گرگ وال‌استريت، مگر مهم است؟! آيا دانستن نقش او تغييري در مدارك و شواهد متن و تحليل آن ايجاد مي‌كند؟ همه مطالبي كه در متن فوق نوشته‌ام آدرس دارد؛ بانك مركزي هست، سايتش هست، مجلس شورا هم هست، مصوّبات و قوانين هست. خب بررسي كنيد و صحّت آن را بيابيد. مصيبت سياست‌زدگي و شخصيت‌زدگي در جامعه ما مصيبت كوچكي نيست. آدم‌هاي خوبي كه اشتباهات بزرگي مي‌كنند و سكوت مي‌كنيم چون «من قال» برايمان مهم مي‌شود. اين خودش يك اشتباه عظيم و خطرناك است كه مي‌تواند يك جامعه را به هلاكت بكشاند. كار غلط غلط است حتي اگر از فرد خوبي سر بزند، كار درست هم درست حتي اگر از فرد بدي. تحليل درست هم فارغ از نيّت نويسنده هميشه درست است. لطفاً متن را اين‌طور بخوانيد و نه آن‌طور كه تا كنون خوانده‌ايد.