براي اجراي اين پروژه، بله. ده‌ها طرح و ايده وجود دارد، بعضي در برخي شرايط ناممكن هستند. وقتي امكانات كافي وجود نداشته باشد، نمي‌توان بعضي كارها را انجام داد و اين به معناي نااميدي و دست روي دست گذاشتن نيست. بلكه به معناي ضرورت انتخاب ايده‌ها و طرح‌هاي ديگر است. ما به يك شبكه تحقيقات قدرتمند و فعال نيازمنديم تا تضارب آراء علمي را سرعت بخشد. آيا من و شما مي‌توانيم اين شبكه را توليد كنيم؟ خب اگر نتوانستيم، يعني بايد دست روي دست بگذاريم؟ توليد چنين ابزاري نيازمند توانمندي‌هايي‌ست كه ما نداريم. پس دنبال كاري بايد باشيم كه از ما ساخته باشد. مثلاً مي‌توانيم درباره ضرورت شبكه تحقيقات مقاله بنويسيم. مي‌توانيم درباره آن سخن بگوييم، با اساتيد خودمان، با دوستان‌مان، تا اين ايده رايج شود، ضرورت آن فهم شود. مثل اين است كه فردي بخواهد كارخانه توليد خودرو بزند، وقتي نتواند، بايد برود به كساني كه مي‌توانند اهميت توليد خودرو را توضيح دهد. بنده چرا اين طرح را نوشتم؟ تا ضرورت آن را برسانم. در اين سال‌ها هم هر جا فرصت شده، گفتگو كرده و مي‌كنم و اگر يك‌جايي مسئولي گفته: خب، حالا چكار بايد كرد؟ فوري گفتم: اين طرحش، قبلاً نوشته شده! كارهاي بزرگ،‌هر چقدر هم كه دست‌نايافتني به نظر برسند، از قدم‌هاي كوچك آغاز مي‌شوند. نبايد دست روي دست گذاشت. ولي نبايد انتظار داشت كه فردا يا پس‌فردا كار به انجام برسد. خود ِ فضاسازي و ترويج ضرورت، خودش يك قدم از كار است. البته من به دليل شرايط شخصي و خانوادگي كه دارم مدتي‌ست ارتباط كاري‌ام كم شده، ولي اگر دوستاني هستند كه مي‌توانند، اين طرح را دانلود كنند، هر بخشي را كه تمايل دارند ويرايش كنند (فايل word‌ هم گذاشته‌ام در دانلود) اصلاً به نام خودشان تغيير دهند و ببرند اين مؤسسه و آن مؤسسه. بلكه جايي امكان اجراي آن فراهم شود. يعني جايي پيدا شود كه قدرت داشته باشد انديشمندان را گرد آورد و متقاعد سازد. جايي كه اعتبار داشته باشد. تلاش هرگز نبايد رها شود، در حدّ توان. ولي خوش‌بيني بيش از حد انسان را زود سرخورده و خسته مي‌كند. ياعلي