...وقتي صبر كرديم، به ما افتخار مي‌كند، به فرشته‌ها نشان مي‌دهد و مي‌فرمايد اين هماني‌ست كه مي‌گفتم بهترين خلقت من است. انسان‌هاي نوع دوم به اين دنيا نيامده‌اند كه به خواسته‌هايشان برسند، آن‌ها آمده‌اند تا به خواسته‌هايشان «نرسند». تورقي در قرآن بفرماييد و واژه «صبر» را جستجو كنيد، راحت به اين نكته مي‌رسيد. در اين سايت مثلاً: http://tanzil.net/#3:186 اين‌كه نمي‌توانيم جايي كه مي‌دانيم بايد سكوت كنيم، حرف نزنيم، اين از همان امتحانات است. جايگاه ما را در نظام آفرينش تعيين مي‌كند. يا جايي كه بايد حرف بزنيم، ولي از ترس سكوت مي‌كنيم. انسان‌ها به مال و فرزند و همسر امتحان مي‌شوند. اين حكم صريح خداوند در قرآن است. ما مي‌توانيم، خداوند اراده ما انسان‌ها را قوي خلق كرده است. در قرآن مي‌فرمايد كه كيد شيطان ضعيف است. تمرين بايد كرد. اگر آن‌جا اشاره براي اين بود كه مخاطب ما متوجه اشتباهش بشود، حالا بايد براي خودمان نماد ايجاد كنيم، علامت و رمزي كه يادمان باشد رفتارمان را چطور مديريت كنيم. گاهي مثلاً جابه‌جا قرار دادن انگشتر در دست، يا نصب يك تابلو بر ديوار كه تا چشم‌مان به آن بيافتد يادمان بياورد قصد داشتيم سكوت كنيم. چند بار كه تمرين كنيم و به رمز مراجعه، خداوند خوب است، مهربان است، كمك مي‌كند و هميشه يادمان مي‌اندازد، درست وقتي كه فراموش مي‌كنيم وقت حرف زدن نيست. كودك را بايد تربيت كرد،‌ تا شخصيت او اصلاح شود. اما بزرگ كه شد، زن يا شوهر ما كه شد، برادر يا خواهر ما، پدر يا مادر ما، اين ديگر به دست ما معلوم نيست قابل تربيت باشد. تذكر خوب است، نهي از منكر. اما وقتي نتيجه عكس بدهد، لج‌باز كند و ناراحت نمايد، رابطه خوب انسان‌ها را خراب مي‌كند. من همه اين‌ها را از بدتجربگي خود عرض مي‌كنم، نه اين‌كه مثلاً خيال كنم بهتر از ديگران بوده يا هستم، خداي نكرده عرايض حقير را اين‌طور حساب نفرماييد. در پناه خدا.