منو ببخشيد اگر طوري نوشتم كه حس خجالت ايجاد كرد. اصلاً... اين‌طور كنجكاوي‌ها رو دوست دارم. مي‌دانيد چرا؟ زيرا كنجكاوي از سر فضولي نيست، بلكه از سر كسب تجربه است. مانند چي؟ مانند وقتي كه يكي مي‌گويد: برادرم تصادف كرد. من فوري مي‌پرسم: بيمه تمام هزينه رو پرداخت كرد؟ پليس بعد از چند دقيقه رسيد؟ ماشينش بيمه كدام شركت بود؟ اين‌ها سؤالاتي مفيد است. من كه نه برادر او را مي‌شناسم و نه با او ارتباط دارم. پس اين پرسش‌ها براي فضولي در زندگي برادرش كه نيست. اين‌ها براي اين است كه اگر خداي نكرده يك روز خودم تصادف كردم، بدانم چه بايد بكنم و چه نكنم. اين‌جا هم درست همين است. پرسش‌هاي خوبي كه شما طرح مي‌كنيد زمينه‌اي براي اطلاع‌رساني بهتر است. فرصتي ايجاد مي‌كند تا هر كسي كه اين وبلاگ را مي‌خواند بر تجربه خود بيافزايد. اگر اين طور نبود كه اين‌قدر مفصل پاسخ نمي‌دادم. اميدوارم باز هم بپرسيد و فرصت‌هاي تازه‌اي پديد آوريد. مثالي امروزي: اگر يك نفر بگويد مادرم كرونا گرفته و در بيمارستان است، ما هزارتا سؤال در ذهن‌مان مي‌آيد كه بايد بپرسيم. براي ما هم اصلاً مادر او مهم نيست. فقط مي‌خواهيم بيشتر بيماري مذكور را بشناسيم. درست است؟ :)) ببخشيد اگر طرز پاسخ دادنم حس متفاوتي ايجاد كرد. موفق باشيد.