صداقت و رو بودن شما خيلي خوبه ،يعني نميتونم بيان کنم چقدر به ادم ارامش ميده...همسرخان من هم همينطوره اون هرگز و هيچوقت دروغ نميگه چون مادر بسيار فهميده اي داشته و شخصيتش رو درست رشد داده اما من هيچوقت اين قدرت روحي رو نداشتم که چيزي رو بگم که ناراحتم ميکنه،واقعا چرا ؟موضوعي که خودم تا حدي ريشه ها و عواملش رو ميدونم...پنهان کاري من که واقعا عذابم ميده مربوط به وقتهايي ميشه که از بعضي کارها بسيار دلخور و عصباني ميشم اما اصلا به روم نميارم....هرکاري ميکنم نميتونم بيان کنم...از ترس دعوا و دلخوري نميگم ولي خانم همسايه که زن بينهايت عاقل و فهميده اي هست به شوهر نيمچه موجي خودش ميگه و از دعوا و سروصدا هم به اندازه من نميترسه...پارسال که گوشيش رو تو اتوبوس اردو جا گذاشته بود تا رسيده بود خونشون و متوجه شد که موبايل رو جا گذاشته سريع به همسرش گفته بود و اون هم شماره راننده رو از مسئول اردو گرفت و با راننده صحبت کرد هرچند بعدش شايد خيلي دعوا و تنش بود اما اون سريع گفت اما اگر من بودم شايد خودم به راننده زنگ ميزدم از ترس ناراحتي همسرخان......اينها نشون ميده من ضعف روحي شديد دارم و اشکالات زيادي در خودم هست و احتمالا همسرخان هم بسيار از من رنج ميکشه.........يک نمونه از کارهايي که اين مدت دلخورم کرده ولي هيچ صحبتي نميکنم و تازه مثل ماليخوليايي ها تشويق هم ميکنم خريد ابزارهاي حرفه اي و گرون هست ....بدون دليل فقط خريد....من هم ميبينم اين کار خوشحالش ميکنه ابدا به روي خودم نميارم ولي توي ذهنم ناراحتم که آخه چرا.....چند تا تيکه ديگه هم چندساله تو انباريه و استفاده نشده