بله، معلم خوب نعمت بزرگي‌ست. ولي... ولي وقتي داشتن ماشين شاسي‌بلند ارزش مي‌شود، خانه بزرگ ارزش مي‌شود، مبلمان گران‌قيمت ارزش مي‌شود، وقتي خواستگار خانه طرف مي‌آيد نگاهش به اموال صاحبخانه است، وقتي «بزرگان دين» هم تجملات و تشريفات را به رسميت مي‌شناسند، درآمد مي‌شود معيار و ملاك برتري آدم‌ها. در چنين جامعه‌اي معلم تحقير مي‌شود، زيرا درآمد كمي دارد. آن‌وقت همه‌مان مي‌فهميم كه فلاني اگر معلم خوبي بود كه در مدرسه دولتي نمي‌ماند، مي‌رود خصوصي،‌ اگر معلم خوبي بود، تدريس خصوصي مي‌كرد، در مدرسه نمي‌ماند، اگر خيلي سواد داشت، در مؤسسات پژوهشي استخدام مي‌شد معلم كه نمي‌ماند، اگر واقعاً استاد بود، دانشگاه تدريس مي‌كرد، نه دبيرستان، اگر علمش را داشت دبيرستان، نه دبستان. در چنين فضايي همه خوب‌ها ميل دارند در جايي مشغول شوند كه درآمدش بيانگر و نشانه ميزان علم‌شان باشد. پس آن‌هايي در مدرسه باقي مي‌مانند كه جاي ديگري براي رفتن ندارند، زيرا توان و تخصص و دانش كافي ندارند. پس هر جا كه پول بيشتري باشد، علم بيشتر و قدرت بيشتري تمركز پيدا مي‌كند. اين فلسفه نظام سرمايه‌محور (كاپيتاليزم) است. الآن كشور ما اين‌طور اداره مي‌شود. زيرا ساختارهاي اداره نظام با ايجاد فاصله طبقاتي اين مفاهيم فرهنگي را حاكم كرده. پس معلم خوب كمياب است. ممنون از نظراتي كه بيان مي‌فرماييد.