البته. صحيح مي‌فرماييد. در ابتداي كار از نانوايي خمير مي‌گرفتيم. ولي مدت‌هاست از همان نانوايي آرد مي‌خريم. لذّت درست كردن خمير در خانه بيشتر است. يعني اصلاً مسير ما اين است كه تا مي‌توانيم از توليد‌كنندگان بي‌نياز شويم. حداكثر توليد در خانه و كمترين خريد. شيريني و كيك را كلاً در خانه مي‌پزيم. لباس‌هاي خانگي را مدت‌هاست در خانه مي‌دوزيم؛ پيراهن‌هاي خانگي پسرها و شلوار پيژامه. حتي چند بار نان هم در خانه پختيم و آرزوي اين را داريم كه نان هم ديگر از بيرون نخريم. چند بار سوسيس در خانه پختيم. چند بار هم پيتزا با گوشت چرخ‌كرده در خانه. خلاصه تمام تلاش ما به اين سمت است. تا كودكان بياموزند تا مي‌توانند مستقل شوند. تعميرات ما مثلاً تقريباً كاملاً در خانه است. از تعمير شيرآلات و تعويض واشرها و سرويس كولر و برقكاري و تعمير ماشين‌لباسشويي هم داشتيم. چرخ‌دنده‌هاي همزن خُرد شده بود كه خريديم و خودمان عوض كرديم. اخيراً هم تعمير مخلوط‌كن كه پدرمان را در آورد تا درست شد! :) به دليل اصرار زياد بچه‌ها به خوشمزگي ژامبون، قبول كردم فقط براي پيتزا، گاهي ژامبون بخريم و آن هم فقط به شرط اين‌كه 90 درصد مرغ باشد. ژامبون گوشت مصرف نمي‌كنيم و زير 90 درصد هم! يعني راستش ما دنبال «آساني» نيستيم. همه‌اش سعي مي‌كنم تا كودكانم را به «سخت»ترين روش‌هاي زندگي آشنا كنم. مثلاً به جاي خريد سبزي آماده، از وانتي سبزي بخريم و پاك كنيم دور هم. روي بخاري خشك كنيم. هر كاري كه سخت‌تر باشد را امتحان مي‌كنيم تا از لذت «موفقيت» و «توانستن» سرشار گرديم. بچه‌ها هم اين حسّ را خيلي دوست دارند، حس اين‌كه «ما مي‌توانيم». بارها به من گفتن تو خيلي باباي خوبي هستي كه مي‌ذاري اين كارها رو انجام بديم. دوچرخه را بارها خودمان تعمير كرده‌ايم سخت! ممنون از لطف شما.