انسان ميل به ارتباط دارد. جامعه اين‌طور ساخته مي‌شود. شبكه‌هاي اجتماعي روي همين خواسته بنيان نهاده شده، مردم را به سوي خود جذب مي‌كنند. اما انسان نياز به آرامش دارد. اين آرامش در ارتباطات كم حاصل مي‌شود. پس شبكه‌هاي اجتماعي اگر چه در ابتداي امر لذّت‌بخش هستند، مدتي نمي‌گذرد كه آزاردهنده و استرس‌زا مي‌گردند. اين‌كه فرد مدام و پيوسته سر به گوشي مي‌زند و پست‌هاي خود را چك مي‌كند، ترس از لايك‌ها و كامنت‌ها و تعداد آن‌ها و ورود و خروج افراد به كانال و گروه و فالو دارد. به حالتي بيمارگونه مي‌رسد كه لحظه‌اي نمي‌تواند چشم از شبكه ارتباطي‌اش بردارد. شبكه اجتماعي خوب است، از اين جهت كه مي‌تواند ارتباط را تسريع بخشد و آسان كند. يك روزي تلفن نبود، مردم نامه مي‌نوشتند. طول مي‌كشيد تا به مقصد برسد. اكنون كه شبكه‌هاي اجتماعي آمده، مثلاً من مي‌توانم ايده‌هايم را براي كارگردان حاتمي‌كيا ارسال كنم. اين خيلي خوب است. اين درخشان است. اما همان‌طور كه تلفن فرصتي پديد‌ آورد تا عده‌اي بيمار شروع به مزاحمت‌هاي تلفني كنند، يا عده‌اي از تلفن‌هاي بي‌موقع بي‌خواب شوند، شبكه‌هاي اجتماعي هم فرصتي براي همين بيماران فراهم مي‌كنند و خواب بعضي را هم مي‌گيرند. اگر ياد بگيريم همان‌طور كه تلفن را كنترل كرديم، شبكه‌بازي‌هايمان را هم كنترل كنيم، مشكل كمتر خواهد شد. در پناه خدا.