خيلي سخته، خيلي دردناك هم، اين‌كه ببيني فرزندت را طوري تربيت مي‌كنند كه صحيح نمي‌داني. راست مي‌گوييد. همين است. من نيز زماني گرفتار همين مسأله بودم. فرزند اول خب دختر بود. مشكلي نبود. انگار مردم اين زمانه هم مثل دوران جاهليت هنوز روي پسر حساس هستند فقط. تا سيداحمد به دنيا آمد، حساس شد، روي تربيت او. ديدم دارد دعوا مي‌شود، گفتم: اصلاً تربيت سيداحمد به عهده شما، من هيچ كاري با او ندارم. واقعاً هم رها كردم. دوصدايي كه نمي‌شود به قول شما. پسر اول بود و مي‌گفت نبايد حتي به او يك «نه» گفته شود! مريم را من تربيت مي‌كردم و سيداحمد را مثلاً او. نتوانست. چند ماه نگذشته خانه پر شده بود از داد و هوار. مدام سر سيداحمد فرياد مي‌كشيد. چيزي كه دقيقاً با آن مخالف بودم. هميشه مي‌گفتم كه بچه نبايد صداي «فرياد» بشنود، ثبات رواني خود را از دست مي‌دهد، به جهت استرس زيادي كه در صداي بلند هست. نتوانسته بود رفتار سيداحمد را بي‌صدا كنترل كند، با داد كنترل مي‌كرد. سيداحمد هم لجباز شده بود و مدام اذيت مي‌كرد، مي‌رفت در آشپزخانه و در همه كابينت‌ها را باز مي‌كرد و همه چيز را به هم مي‌ريخت. در حالي كه مريم دست از پا خطا نمي‌كرد. به آن‌جا رسيد كه گفت: ازين به بعد سيداحمد رو هم خودت تربيت كن. گفتم: زدي خرابش كردي، درست كردن لجبازي خودش يك پروژه مفصل است! تا رفت راحت شدم، راحت شديم، خدا را شكر كه رفتار بچه‌ها بهتر شد. قبول دارم كه تربيت بايد دست يك نفر باشد، خودرو را هم نمي‌شود دونفره راند، حتي اگر بنز باشد! پدر و مادر بايد توافق كنند و تربيت را به يكي بسپارند. در پناه خدا.