سلام اخوي. ذوق زده شدم. واقعاً عرض مي‌كنم. اين‌كه مي‌گويم ذوق كردم، يعني واقعاً ذوق كردم و خوشحال شدم، دقيقاً وقتي كه نظر شما را خواندم. فضاي مجازي اصلاً اين‌طور است. كامنت و لايك و نظر و اين‌چيزها حقيقتاً تأثير مستقيم در روحيه و رويه فرد دارد. چرا مجازي؟!‌ در زندگي روزمره هم همين است. وقتي مثلاً يك لطيفه تعريف مي‌كني، حتي حالات چهره مخاطب هم برايت پيام دارد و در رفتار آينده تو اثر مي‌گذارد. اين‌كه بزرگواري چون شما اين‌طور حقير را بنوازد، البته كه جاي خوشحالي دارد و شكر خداي را به جاي آوردن مي‌خواهد كه هر چه هست از لطف بي‌كران ربوبي‌ست و بنده جز اعطاي حق چيزي از خود ندارد. بله، اين جزيي از زندگي شده است، اين وبلاگ. اول نبود، ولي بعد شد. بچه داشتن، با بچه‌ها سر و كله زدن، تربيت كردن، خودش نوعي تربيت شدن است. انسان در روند تربيت كردن تربيت مي‌شود. چيزهايي ياد مي‌گيرد. ساده‌گويي از ساده‌ترين اين نعمت‌هاست. نعمت تربيت كردن كودكان. آدم ياد مي‌گيرد چطور با بچه‌ها حرف بزند. چيزي كه آن‌ها بفهمند. ساده و روان. كوتاه و مختصر. البته كه طولاني و مطوّلش را دوست دارم. از ابتدا هم خيلي پرگو بودم و پرنويس البته. ولي مردم زماني كه قطارهايش سيصدكيلومتر در ساعت سرعت دارند و اينترنتش يك ميليون صفر و يك را در يك ثانيه منتقل مي‌كند، خب تحمّل زياده ندارند. سپاس از منّتي كه گذاشتيد و نظر محترم خود را مرقوم فرموديد. همواره در پناه خدا باشيد، موفّق و پايدار.