عليكم السلام. اتفاقاً بر عكس. با اين فرمايش شما به شدّت مخالفم. انسان به چيزي كه عادت كند، تحمّل آن برايش آسان‌تر است. اما فرمايش شما به اين نكته باز مي‌گردد كه بعضي «فشار» مي‌آورند. بله، البته كه فشار به اختيار آسيب مي‌زند و اختيار وقتي «بتواند»‌ يعني وقتي از زير فشار خارج شود، پس مي‌زند. اين مواردي كه فرموديد مربوط به افرادي‌ست كه تحت فشار «مجبور» به خانه‌داري شده‌اند و تا رفته‌اند سر زندگي خودشان، جايي كه مدير خانه شده‌اند، آقابالاسر نداشتند، از خانه‌داري فرار مي‌كنند. اما وقتي كودك را از كودكي «تحريص» به كاري كني، هر كاري كه باشد، طوري كه تخم عشق و علاقه به آن كار در دلش كاشته شود، او ديگر آن كار را رها نمي‌كند. آن كار مي‌شود بخشي از شخصيت وي. آن را با خود يكي مي‌داند. جامعه هم آن‌قدر قدرت نخواهد داشت كه بتواند از او جدا كند. امروز جامعه ما مي‌دانيم كه پيوسته با «تحقير» خانه‌داري تلاش مي‌كند دختران و زنان‌مان را از اين كار ارزشمند و متعالي بيزار سازد. ولي من خودم تجربه كردم. ده سال است مشغول خانه‌داري هستم و هر روز بيشتر لذّت مي‌برم و خدا را شكر مي‌كنم كه مي‌توانم كاري به اين بزرگي و عظمت را انجام دهم؛ چند انسان را در تمام وجوه زندگي‌شان سرپرستي و مديريت نمايم. آشپزي هر روز، نظافت هر روز خانه، چيدمان هر روز خانه، خريد هر روز خانه، همه اين‌ها هر روز يك اتفاق جديد و يك تجربه تازه است. تكراري هم نمي‌شود. تلاش كردم دخترم را اين‌طور تربيت كنم. و خدا را شكر مي‌كنم كه دارد اين طور مي‌شود. عكس‌العمل‌هايش اين‌طور پاسخ داده. نه فقط دخترم، كه پسرهايم نيز. سيدمرتضي قبل‌تر چند بار گفته بود، وقتي پرسيده بودم مي‌خواهي چكاره شوي: سه تا بچه بيارم بزرگ كنم! :)) ممنونم از توجه شما. پ.ن. ديروز مانتوي مشكي دخترم را بزرگ كردم. تنگ شده بود. پارچه مشكي از درز پهلو اضافه كردم. وقتي پوشيد و اندازه‌اش شد چقدر خوشحال شد و خوشحال شدم. بيشتر از اين‌كه حتي يك مانتوي جديد مي‌خريديم شايد. هفته پيش پارچه عرض سه متر بروجرد متري 16 تومان پيدا كردم، ديدم مفت است، پنج متر خريدم و روتشكي و روبالشي دوختم و پتو با آن ملافه كردم، هر شب كه رختخواب را پهن مي‌كنم، غرق لذّت مي‌شويم از زيبايي «توانستن». بچه‌ها اين لذّت‌ها را وقتي تجربه كنند... خانه‌داري اين‌طور مي‌تواند رضايت‌بخش باشد، هر فن و هر حرفه‌اش. :)