... اگر مي‏خواستم نامردي كنم و آبروي كسي را ببرم، رمز سايت http://chamankhah.ir را علني مي‏كردم و افتضاحي قطعاً پيش مي‏آمد. در اين سايت بيش از مواردي كه در وبلاگ بيان شده، اطلاعات مستند و دقيق وجود دارد. حدود 300 تكه صوت در اين سايت هست و در قالب 60 صفحه دسته بندي شده است. رمز آن را لو ندادم براي اين‏كه قصد نامردي نداشتم. قصدم از راه‏اندازي آن سايت هم تنها ارائه اطلاعات به كساني بود كه نقش ميانجي را در اين دعوا داشتند كه رسماً مجاز به دريافت اطلاعات مي‏بودند! در هر صورت غرض اين بود كه عرض كردم. اما اين‏كه خواننده خاموش زياد دارم، اميدوارم اين طور باشد و بيش از آن اميدوارم اين تجربه براي آنان درس عبرت باشد و همه را نفع برساند. مهم نيست كه خوانندگان گيج بشوند كه قصه مربوط به كيست، اصلاً مگر مهم است؟! اگر انسان فضول نباشد و نخواهد راز كسي را در بياورد، اصل نوشته‏ها را بايد بخواند و از واقعيت‏هاي زندگي امروز باخبر شود. اين‏كه يك عده بد و بيراه به ديگري بگويند، سبب مي‏شود خود را از عبرت‏اندوزي محروم كرده باشند. اگر نوشته‏هاي اين وبلاگ به درد بخور نبود، خود ِ شما، آيا حاضر مي‏شديد آن را به ديگران معرفي كنيد؟! همين دهان به دهان گشتن نام اين وبلاگ، حكايت از مفيد بودن آن دارد. انساني كه درون چاه مي‏افتد دو راه دارد؛ نخست اين‏كه براي حفظ آبروي خودش سكوت كند، دوم اين‏كه از ته چاه فرياد بزند: اين‏جا چاه است، نيافتيد! كسي كه راه اول را برود، خيانت كرده است به ديگران. هر روز هم يك آدم تازه درون همان چاه مي‏افتد. خوانندگان وبلاگ بنده بيش از روزي 20 نفر نيستند. اين چيزي است كه وبگذر اعلام مي‏كند. دوست داشتم 20 ميليون نفر اين قصه را مي‏خواند و از چاه‏هايي كه پيش‏روي ما قرار دارد آگاه مي‏شد. از توجه شما بسيار سپاسگذارم و دقت‏تان را مي‏ستايم. أيدكم‏الله.