اين وبلاگ را زماني درست كردم كه با مهندس فخري در حال طراحي همين سامانه پارسي‏بلاگ بوديم. همان روزهاي اول اين وبلاگ را درست كردم و براي تست كردن سيستم از آن استفاده مي‏كردم. هيچوقت وبلاگ‏نويس نبودم و علاقه‏اي به اين كار نشان نمي‏دادم و وقتم را هم براي اين كار نمي‏گذاشتم. فقط يك‏بار كه به سفري 18 روزه رفتم، سفرنامه خود را در وبلاگ نوشتم و تمام. ديگر با آن كار نمي‏كردم. وقتي گرفتار اين قضيه شدم، وبلاگم خواننده نداشت، نوشتن را كه آغاز كردم، هدفم اين نبود كه افشاگري كنم. يعني آن نامردي كه شما فرموديد غرضم نبود. درد دلي داشتم و قصد داشتم حرف‏ها را بزنم. اصلاً هم نمي‏خواستم آبروي كسي را ببرم. دقيقاً به همين دليل هم بود كه همه چيز را همان يك سال و نيم پيش از زبان يك دوست فرضي نوشتم. دليل شخص سومي بودن تمام اين نوشته‏ها هم همين بوده اشت. لكن ناگهان متوجه شدم خوانندگان وبلاگ زياد شده است. دو دليل براي آن به نظرم مي‏آيد؛ نخست اين‏كه اقوام زوجه سابقه مراجعه مي‏كردند كه بفهمند قضيه چه بوده است و ديگر كساني كه با جستجو وارد وبلاگ شده و از اين‏كه مشكلات بيان شده در وبلاگ گريبانگير خيلي‏ها در جامعه امروز ما شده، از خواندن آن تجربه مي‏اندوختند. اين شد كه انگيزه‏ام براي نوشتن افزايش پيدا كرد. بسياري از كساني كه در وبلاگ كامنت گذاشته‏اند از اقوام آن خانم بوده‏اند. خيلي‏ها را دقيقاً به اسم مي‏شناسم و اگرچه سعي داشته‏اند با نام مستعار نظر بدهند، ولي به دليل نحوه بيان مطالبشان آشنا هستند. اين خانم دروغ‏هاي فراواني گفته بود و تمام اقوام خود را فريفته، به اطلاعات غلط. انگيزه پيدا كردم كه حقايق را اين‏جا ادامه دهم كه فضا روشن شود. براي گروه دوم هم كه اصلاً نه مرا مي‏شناسند و نه ايشان را، تفصيل مطلب را بيشتر كردم كه تجربه قوي‏تري باشد. بعد كم‏كم مطلب به قدري مفصل شد كه نمي‏توانستم انكار كنم كه قصه زندگي خودم است. انكار هم نكردم. اگر مي‏خواستم نامردي كنم و آبروي كسي را ببرم، رمز سايت http://chamankhah.ir را علني مي‏كردم و افتضاحي قطعاً پيش مي‏آمد.