مي‏داني چرا؟ نه، درست گفتي... ولي مي‏داني دليلش چيست؟ همين‏كه گفتي دردش از هر دردي بيشتر است را مي‏گويم. مي‏داني چرا اين‏قدر درد دارد؟! مثل اين مي‏ماند كه دانه‏اي را بكاري، آبش دهي،‏ نورش دهي، كودش دهي، هرس كني و به دادش برسي در سرما و گرما و بزرگ شود. ناگهان پدرزنت پايش را بگذارد و لهش كند! عشق و عاطفه و ارتباط دو سويه سببي اين‏گونه است و حال اين‏كه ارتباط نسبي اين‏طور نيست. در ارتباط نسبي، مثلاً خواهر و برادر، علاقه هست، از اول هم بوده و هيچ كس براي كسب آن و توليدش زحمت نكشيده است. عشقي است كه خداوند در قلبشان نهاده و از كودكي عادت به هم دارند. يكي اگر از دنيا برود ديگري طاقت از كف مي‌دهد به عجز و لابه. اما براي پيوند سببي خيلي بايد زحمت كشيد. فكرش را بكن چند تا جك و لطيفه و قصه و حكايت بايد تعريف كنند تا بعد از ماه‌ها دلشان به هم نزديك شود و چند سفر و حضر بايد با هم باشند و سخن از گذشته و حال و آينده خود بگويند كه دلشان به هم نرم شود و چقدر هزينه و زحمت كه خاطره براي هم بسازند. حالا اين وقت و انرژي تلف شود به خودخواهي يك پدرزن. دردش اين است. حالا زن گرفتن كه كاري ندارد، شوهر كردن هم سخت نيست. ولي تصوّر اين‌كه بايد از اول شروع كني و تمام خاطرات خود را با يك فرد ديگر از نو بسازي، اين است كه دشوار مي‌نمايد و انسان را از ارتكاب چنين جنايت دوباره‌اي بيم مي‌دهد! فكرش را بكن؛ بايد تمام لطيفه‌هايي را كه يك بار تعريف كرده‌اي از اول تعريف كني و تمام شادي‌هاي زوركي‌ات را دوباره بسازي، براي يك آدم ديگري كه تازه مي‌خواهي به او نزديك شوي، زيرا ارتباط نسبي نيست، سببي است و اين سبب را بايد تحكيم نمود و اين زمان مي‌برد و هزينه دارد. همين است كه خيلي‌ها رغبتي به طلاق ندارند، حتي اگر ناچار به رنج كشيدن باشند. زيرا رنج از اول آغاز كردن برايشان بيشتر و بزرگ‌تر به نظر مي‌رسد. البته بنده را از اين قاعده استثناء بفرماييد بنا بر مشهور: «ما من عامّ و قد خصّ» كه هميشه آماده شروع از اول هستم. مورچه‌اي هستم كه هر چه دانه از دهانم برگيرند و از بلندي به پايينم بغلطانند به فوت كردن، باز هم از اول آغاز مي‌كنم، بدون اين‌كه از آينده‌اي كه نيامده بترسم. زيرا مي‌خواهم «بين‌العدمين» زندگي كنم؛ عدم گذشته و عدم آينده! من «حال» هستم و در «حال» مي‌زيم و از اين بابت خداي را به غايت وجه شاكرم. تشكر خواهر!