تشكر.

بنده نيز سپاسگزارم و موافق. نكات خوبي را بيان فرموديد. در پناه خدا.

دستورات اجتماعي را ما گاهي خيلي ساده در نظر مي‌گيرم؛ جلوي خانه ديگران آشغال نريزد، از چراغ قرمز عبور نكند، دزدي نكند و رشوه نگيرد... خلاصه حق ديگران را ضايع نسازد. ولي، آيا تمام دستورات اجتماعي يك مسلمان همين است؟! «امامت» اصلاً براي چيست؟ براي همين‌ها؟ يا مسأله اساساً چيز ديگري‌ست؟ خداوند ما را خلق كرد تا انسان‌هاي خوبي باشيم؟ يا، تا دنيا را جاي بهتري براي زندگي كنيم؟ مگر قرار است ما تا ابد در اين دنيا زندگي كنيم؟ خداوند «امامت» را گذاشته تا جلوي «شيطنت» ابليس را بگيرد. مسأله اين است. از روز نخست، ابليسي بود و آدمي. داستان از آن‌جا آغاز شد. وقتي ابليس وعده كرد تا همه را فريب دهد. مگر كساني كه گليم خودشان را بيرون كشيده و اخلاص داشته باشند. اما آيا همين كافي‌ست؟ اين‌كه هر كسي گليم خود را از آب بيرون بكشد؟ امام خميني(ره) اگر قيام كرد چون به اين اكتفا نكرد. ديگران كردند. همين بود كه ساكت ماندند. قيام نكردند و جلوي تدليس ابليس نايستادند. كسي كه به مهدويت اعتقاد دارد، اهل قيام مي‌شود. او معتقد است كه كسي منتظر است. امامي پشت پرده غيبت. جامعه قرار است ساخته شود. دنيا مهم نيست. دنيا فاني‌ست. دنيا به زلزالي در روز واقعه نابود مي‌شود. با همه تكنولوژي‌هايش. هيچ گوشي موبايل هوشمندي هم باقي نخواهد ماند. و نه تانك و هواپيما و ماهواره‌اي. قيامت نزديك است. مسأله اين نيست. مسأله درگيري دائم با كفر است. خداوند اين را خواسته‌ است. امامت را هم براي همين. آن‌كه امام را شهيد مي‌داند، يا آن‌كه او را هنوز متولد نشده، انتظار ندارد. مي‌نشيند تا خبري برسد. اما كسي كه هر روز، چشم‌هايش را وقتي باز مي‌كند، صبح كه بيدار مي‌شود، دغدغه جامعه بشري را دارد، تا آن‌كه هر روز منتظر است، فرصت قيام را پيدا كند، او طور ديگري زندگي مي‌كند. وقتي بداني امام (عج) زنده است، در ميان ما راه مي‌رود، طبق روايات، ما را مي‌بيند و ما او را مي‌بينيم، ولي نمي‌شناسيم، درد متفاوتي وجودش را فرا مي‌گيرد. هر روز درد امام را درك مي‌كند. امامي كه حيّ است. امامي كه هر روز به تو مي‌نگرد و هر هفته گزارش اعمالت را ملاحظه مي‌كند. كه چه بشود؟ كه ببيند آيا تلاشي كرده‌اي تا بازگشت او را تسريع كند؟ تسهيل نمايد؟ از مهدويت قيام در مي‌آيد و از عدم آن قعود. تلقّي حقير اين است.

سلام. چند پرسش: آيا ما نماز جماعت را نشناخته‌ايم كه در زندگي‌مان كمتر مورد توجه است؟ آيا نسبت به حرمت غيبت اطلاع اندكي داريم، يا خُلف وعده، يا اسراف و تبذير، يا فخرفروشي كه در زندگي‌مان زياد شده است؟ پرسش‌هايي هستند كه پاسخ را درون خود دارند. توضيح اضافه هم نيازي ندارند. قطعاً انسان هر چقدر معرفت و شناخت كمتري داشته باشد از حقايق، نسبت به آن‌ها سهل‌انگارتر و بي‌توجه‌تر است. اما همه مطلب اين نيست. گاهي شناخت هم هست، ولي «هواي نفس» مانع مي‌شود. زندگي امروز ما به‌گونه‌اي‌ست كه دين در آن كمرنگ است. اصلاً اگر پررنگ شود، زندگي برايمان زهرمار مي‌شود. چرا؟! زيرا وقتي ساختار جامعه در حال ترويج فساد است، بي‌ديني، دين‌داري معلوم است كه آتش كف دست مي‌شود. تصور بفرماييد وقتي تمام خودروها روي خطوط مي‌رانند و مارپيچ، چقدر رانندگي ِ قانونمند دشوار مي‌گردد، اصلاً عذاب‌آور! حالا همين آدم اگر برود در شهري كه همه خوب مي‌رانند، چقدر راحت رانندگي مي‌كند و با رضايت. امروز زندگي اين طور است. مردم در حال تلاش براي دريدن يك‌ديگر هستند تا پول بيشتري گير بياورند. وقتي مي‌خرند چانه مي‌زنند كه ارزان‌تر. وقتي مي‌فروشند تا مي‌توانند گران مي‌كنند. همان آدم در خريد و فروش متفاوت عمل مي‌كند. اين نشانه حرص است و طمع. حرص را مردم از فرادست فرا مي‌گيرند، نخبگان و مسئولين و فاصله‌طبقاتي آن‌ها را مجبور مي‌كند. در جامعه‌اي كه همه حرص به دنيا دارند، حريص نباشي زندگي برايت دشوار مي‌شود. اين‌جاست كه هواي نفس مي‌آيد و مي‌گويد: «تو معرفت و شناخت داري، ولي اگر به شناخت خود عمل كني، گرسنه مي‌ماني، پس مثل ديگران عمل كن تا زنده بماني!». اول شناخت است، دوم اراده بر عمل مطابق شناخت. ياعلي